Home page          Pagina precedente

 

 

 

Can. Prof. M. di Muccio

 

SPES UNICA
 

 

 

 

 

 

 

 

 


IN COMMEMORATIONE

OMNIUM FIDELIUM DEFUNCTORUM

MCMXXIV

 

 

 

POSTRIDIE KALENDAS NOVEMBRES

Jambicus Trimeter

 

Numquid oblivisci potest mulier infantem suum?

(Is. XLIX, 15)

… in quo nobis spes beatae resurrectionis effulsit

(Ex Præf. Defunctorum)

 

Dulcis piorum quæ Parens tam fervido,

Jam primo ab ævo, nos amore amplectitur,

Comes fidelis nos nec Ipsa deserit

Ad ultimum hujus usque vitæ anhelitum,

Num derelinquit, eluat dum spiritus,

Si forte labis quid manet, quod expiet,

Mortali ubi solutus hoc luto ingredi

Patentem ad alta sidera adfecata viam?

Avet immo, properat cælitum inter agmina

Suaptem dixerim, Ipsa perducere manu,

Precum gemitibus, supplici et piaculo,

Quam genuit alma aluitque sobolem gratia …

Uberius Hodie Mater hæc defiet pia!

Amantius precatur et ferventius:

«Eis, Domine, ne tardet et lux et quies,

Si nondum amica fulget immortalitas!»

Adsimus omnes, supplicantes, cernui,

Potissimum cum sacra fiunt Numini,

Cælestis Agni ut profluens divus cruor

Fidelium Animas ingementes eximat,

O dulciter quantum, audias! Resonat melos:

«Miti hoc in Agno spes resurgendi emicat,

Futuro in ævo, cuique amicto gratia,

Poli nitentis in beata gloria! »

 

 


Requiem!

 

 

Non intrabit in eam aliquid coinquinatum.

(Apoc., 21, 27)

Copiosa apud eum redemptio.

(Ps., 129)

 

 

Perché sei giusto, o Dio, perché sei santo,

ami che l’Alme, libere dal frale,[1]

lor nèi di colpa astergano nel pianto,

pria di salire al Regno Tuo immortale.

 

Nostra di cielo Religione, intanto,

che su la tomba pur distende l’ale,

di pièta e speme irradia i cuori, e ‘l canto

di nostra prece supplice a Te sale:

 

Dona a l’Alme, Tue figlie, o Dio, riposo

da le pene di santa espiazione,

di Gesù per il sangue prezïoso.

 

Presto in lor compi ‘l don di Redenzione

col lume indefettibil radïoso

de l’alma Tua beatifica visione!

 

 

 

(Indulg. di giorni 50. Felice, Vescovo di Alife)

 


 

Pro Sacerdotum Animabus

in Purgatorio detentis

ad Virginem Deiparam

 

 

PRECATIO.

 

 

Ordinavitin me charitatem,

(Cant. II, 4)

Vere veneranda sacerdotum dignitas

In quorum manibus, velut in utero

Virgines, Deus incarnatur.

(S. Aug. in Ps. 77)

 

 

Quot sumus hic, Virgo, degentes diligis omnes,

Per Genitum Jesum nostra quod alma Parens.

 

Præ omnibus at fulget divo Tuo amore Sacerdos,

Quippe Tui similis, mystice ubi ipse parit!

 

Post fatum, in justos, Christi cum hi corporis exstent

Membra, iste haud aliter fervidus exstat amor …[2]

 

Ergo quid cessas? in pœnis respice quot sunt

Nunc exspectantes dulce tuum auxilium

 

Sentiat o citius Mystarum ordo, pia Mater,

Vivens qui, ante alios, gestiit esse Tuus!

 

 


 



[1] “Quelle anime sono care a Dio e, bencè Egli temporaneamente le affligga, pure ciò fa non come nemico, ma come giusto giudice ed ottimo padre, che desidera renderle eternamente beate” (Suarez, De orat. Lib. I, c. II, n. 15).

[2] “Caritas, quae est vinculum Ecclesiæ membra uniens, non solum ad vivos se extendit, sed etiam ad mortuos, qui in caritate decedunt. Caritas enim, quæ est vita animæ, sicut est vita corporis, non finitur: caritas numquam excidit”. (S. Thom. Aqu. Sup. q. 71, a. 2)